(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Η ιστορία του δάσους
Από την αρχαιότητα και ως τον 18ο αιώνα η περιοχή του Ξηρόμερου διατήρησε τη φυσιογνωμία του δυσπρόσιτου δάσους. Το δάσος εκτός από πηγή εσόδων με την εκμεταλλεύσιμη ξυλεία του και το βελανίδι, παρείχε στους κατοίκους του άσυλο από τις τουρκικές επιθέσεις. Στο βελανιδόδασος βρήκαν λημέρι οι κλέφτες και οι Έλληνες αγωνιστές. Αυτό το φυσικό κρησφύγετο αποτέλεσε το καταφύγιο του Κατσαντώνη, του Καραϊσκάκη, του Γρίβα και του Τσέλιου.
Στους νεότερους χρόνους το βελανιδόδασος του Ξηρόμερου ήταν το καμάρι του Αλή Πασά. Τα κέρδη από το εμπόριο των βελανιδιών ανήκαν σε αυτόν. Μετά τη σφαγή των Γάλλων στην Πρέβεζα το 1808, νοίκιασε το βελανιδόδασος του Ξηρόμερου, από τον Πεταλά μέχρι το Πλατυγιάλι, στη Βαλιντέ Σουλτάνα (Παπατρέχας).
1830. Κατά τον καθορισμό των βόρειων συνόρων του ελληνικού Βασιλείου (περισσότερα…)
Maheras's Weblog 