ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Δεν θα μπορούσαμε να μην σας προσφέρουμε και φέτος λίγα λουλούδια από τα πρώτα της  Άνοιξης,  από το Βελανιδοδάσος του Ξηρομέρου.

Αν κατάγεστε από τα χωριά μας και έχετε αποφασίσει να μην κατέβετε στο χωριό  λόγω της οικονομικής κρίσης, θα σας πρότεινα να το ξανασκεφτείτε γιατί όπως και να έχουν τα πράγματα η αλλαγή και η ξενοιασιά, έστω για λίγο , είναι αναζωογοννητικές.
Η φύση αυτή την εποχή είναι υπέροχη.

Read Full Post »

ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ – ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΚΛΙΚΑΡΕΤΕ  ΤΙΣ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΤΙΣ  ΔΕΙΤΕ  ΣΕ  ΜΕΓΑΛΟ  ΜΕΓΕΘΟΣ

Μπροστά το χωριό  Σκουρτού και στο βάθος από αριστερά,  Μαχαιράς – Μπαμπίνη – Παπαδάτου – Φυτείες

Η λίμνη Οζερός, στο αριστερό άκρο διακρίνονται οι Φυτείες και στο δεξιό το Λιγοβίτσι

Η Μπαμπίνη, όπως φαίνεται πίσω από το σταθμό

Αστακός, ο θαλάσσιος δρόμος

Read Full Post »

Η κίνηση πολιτών Δυτικής Ελλάδας για το Πλατυγιάλι

Με ανοιχτή επιστολή προς το σύνολο των πολιτών της Δυτικής Ελλάδας, την Υπουργό Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής κ. Τίνα Μπιρμπίλη, τον Υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων κ. Δημήτριο Ρέππα, τους

Read Full Post »

ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η «ΜΑΝΙΝΑ» ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ, ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΝΗΜΕΙΟ, άρθρο του Γάκια Παπαδημητρίου

‘Ενα ακόμη σημαντικό και επίκαιρο άθρο του αείμνηστου υπουργού Γεώργιου   Δ. Παπαδημητρίου, που γράφτηκε λίγο πριν το θάνατό του, για τις καταστροφές που γίνονταν στο βελανιδοδάσος

«Συμφορές τα αισχρά κέρδη φέρνουν» Σοφοκλής, Αντιγόνη, 326

Γυρίζω από μια Πασχαλινή εκδρομή. Πολύ μακρυνή και πολύ κοντινή….μαγική κι οδυνηρή. Απ’ το περίφημο και μοναδικό που απέμεινε στην Ευρώπη Βαλανιδοδάσος, τη «Μάνινα» Ξηρομέρου.Το δάσος που καλύπτει μια έκταση εκατόν σαράντα χιλιάδων στρεμμάτων, με αιωνόβια δένδρα Βαλανιδιάς / 300-800 χρόνων /.και που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν πηγή σοβαρού εισοδήματος στην περιοχή. Η «Μάνινα», ήταν και είναι Μουσείο-κιβωτός της Ελληνικής φύσης, που διατηρούσαν οι πρώτοι «έλλογοι» Συμπατριώτες και το ζούσαν…..ενώ εμείς οι «ελλόγιμοι» σήμερα το αφανίζουμε αδιάκοπα. Αυτό το χλωρό έπος και το ζοφερό δράμα έρχομαι κι εγώ να επισημάνω. Να επισημάνω, πόσο αντικατάστατη «τροφός» είναι το δάσος για τον άνθρωπο και τι άθλιος μητροκτόνος κι αυτοκτόνος γίνεται ο άνθρωπος, που προτιμάει το ζοφώδη μέλλον, μπροστά στο χρυσοφόρο και χρυσογόνο παρόν. Δυστυχώς, ο σημερινός Έλληνας δύσκολα μπορεί να φανταστεί πόσο στο πολύ απώτερο παρελθόν ο τόπος μας ήταν «υλήεις» /δασομένος/και «εινοσίφυλλος»/πολύφυλλος/. Και νομίζει πως για κάποια φανταστική, παραδεισένια χώρα μιλούσε ο Σοφοκλής, του οποίου η μεγαλοσύνη έμεινε πάντοτε αδιαφιλονίκητη, όταν υμνούσε ανεπανάληπτα «τον άσπρο Κολωνό – τ’άγιο δάσος, το μυριόκαστρο ….»/ Οιδίπους επι Κολωνώ, 668/. Το δάσος μας δίνει τη ζωή, το οξυγόνο. Μοσχομυρίζει όταν δεν το υλοτομούμε. Ευοδιάζει όταν δεν το μολύνουμε. Μας εμπνέει όταν δεν το καίγομαι. Και μας σαγηνεύει τα πιο άγρια ένστικτα. Και μας εκδικείται, όταν φερόμεθα άστοργοι προς αυτό, μας λέει ο Εθνικός μας ποιητής Κ. Παλαμάς. Ωστόσο, η καταστροφή του θείου δώρου, του δάσους, είχε αρχίσει από τότε, με τους κατακλυσμούς, τις πυρκαγιές κι άλογες υλοτομίες κι εκχερσώσεις, όπως περιγράφει στον «Κριτία» ο Πλάτων. Κι αυτός ο αφανισμός συνεχίστηκε και συνεχίζεται «συνειδητά» έντονα και συστηματικά, παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, ότι η οικολογική καταστροφή βρίσκεται σ’απόσταση αναπνοής απ’ τον Ελληνικό ουρανό. Σήμερα, κανένας δεν θέλει ν’ ακούσει, πως το δάσος προσφέρει κάθε είδους ευλογία. Όπως, οξυγόνο και κάθαρση, αμέτρητα προϊόντα / ξύλο, καρπούς, φαρμακευτικές και χρωστικές ουσίες κ.λ.π./, δουλειά κι αναψυχή. Κανένας δεν πιστεύει πως το δάσος διατηρεί τις θεμελιώδεις οικολογικές διαδικασίες, διαφυλάττει τα είδη / γενετική ποικιλία/, παράγει κι αξιοποιεί τα οικοσυστήματα. Αλήθεια, ποιος άνθρωπος, που το μυαλό του έχει καλλιεργηθεί, μπορεί να περπατήσει στο Δάσος, που ήταν ο πρώτος ναός της θεότητας, χωρίς το δάσος να του μιλήσει? Γιατί, αδιόρατα , υψώνεται απ’ αυτό μια φωνή παρηγορήτρα ή τρομερή, αλλά συχνά, πιο παρρηγορητική παρά τολμηρή, όπως μας λέει ο Μπαλζάκ. Αλλά δυστυχώς, ζούμε το λόγο του Ντοστογιέβσκη: « Ο πολιτισμός έκανε τον άνθρωπο, αν όχι πιο αιμοβόρο, οπωσδήποτε πιο αποτρόπαια αιμοβόρο από άλλοτε»./ Το Υπόγειο, Α΄ Μέρος,ι /. Όλα όμως αυτά σήμερα θεωρούνται «λυρικές εκφράσεις», μπρος στα πρακτικά «οφέλη» που αποκομίζουν οι κορσάροι κι οι βιαστές του δάσους. Και στους ποιητές, δεν απομένει παρά να θρηνούν «πως έχασαν το δάσος και τον κάμπο και τα δροσοβόλια του Απριλιού»./Κ. Παλαμά, «Ξανατωνισμένη Μουσική «, σελ.63/. Δεν χρειάζεται να μπούμε στις λεπτομέρειες αυτού του αφανισμού. Έχουν αμέτρητες φορές γραφεί και παραγραφεί. Την πιο σπαρακτική εικόνα δίνουν οι αριθμοί, γράφει ο Μ. Πλωρίτης. Η Βουλγαρία, το 1928 είχε δασοκάλυψη 20ο/ο του εδάφους της, το 1983 έφθασε το 32ο/ο. Η Ισπανία είχε το 1939, μόλις 9ο/ο δασοκάλυψη και το 1987, 33ο/ο. Ενώ η Ελλάδα είχε το 1928 δασοκάλυψη 32ο/ο και σήμερα, έχει περιορίσει το δασικό της πλούτο σε 12ο/ο. Και τι σημαίνει αυτό? Πολύ απλά κι ανατριχιαστικά. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται 250 κιλά οξυγόνο το χρόνο, όση είναι η παραγωγή οξυγόνου από ένα στρέμμα δάσους. Στην πατρίδα μας, απ’το 1955, ως τις μέρες μας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Δασικής Υπηρεσίας, μονάχα εξ αιτίας των πυρκαγιών, χάθηκαν πάνω από 4 δισεκατομμύρια κιλά οξυγόνου. Δηλαδή, μέσα σε 44 χρόνια, στερούνται το απαραίτητο οξυγόνο που προσφέρουν τα δάση καθημερινά 1369 άτομα. Φυσικά είναι «σεσημασμένοι» οι δήμιοι του δάσους: Υλοτόμοι, Λατόμοι, Οικοδόμοι, εμπρηστές και ρυπαντές, καταπατητές και εκχερσωτές, κυνηγοί και γιδοβοσκοί. Και πρώτος και καλύτερος απ’ όλους, το ίδιο το κράτος. Γιατί, το προστατεύει με λόγια και το ξεπαστρεύει μ’έργα. Αποχαρακτηρίζει δασικές περιοχές, νομιμοποιεί καταπατήσεις και οικοδοποιήσεις, παραχωρεί προνόμια, κλείνει τα μάτια σε παρανομίες κι ασυδοσίες, ανοίγει δρόμους αμελέτητα και σκαρώνει πολύ «μελετημένα» νόμους για τους βοσκοτόπους, δίνοντας τη χαριστική βολή στο Ελληνικό δάσος. Κι ο Αισχίνης, μας λέει: «Από σας τους κυβερνώντας και τους δικαστές, εξαρτάται αν οι νόμοι θα είναι χρήσιμοι ή άχρηστοι» /κατά Τιμάρχου, 36/. Όλοι μας διαφωνούμε ριζικά με το αξίωμα του Φρανσί Βαγκόν : «Για να κυριαρχήσεις πάνω στη φύση, πρέπει πρώτα να την υπακούσεις, να υποταχτείς στους νόμους της». Ενώ εμείς οι περινούστατοι πασχίζουμε να υποτάξουμε τη φύση, δολοφονώντας την, έτσι που σε λίγο, δεν θα έχουμε καν φύση για να κυριαρχήσουμε απάνω της.Τα βήματα των Ερυνίων ακούγονται κιόλας βροντερά. Δυστυχώς, το κράτος, ο μέγας δάσκαλος των πολιτών, τους παραδειγματίζει περίτρανα, αποδείχνοντας και υποδείχνοντάς τους πως η ασυδοσία στη νομή των δημοσίων πόρων δεν επιφέρει κανένα κίνδυνο λογοδοσίας. Και πως η αρπαγή των δημόσιων αγαθών αποτελεί υψίστη ηθική επιταγή. Απ’ το 1982 το κράτος / υπουργός Γεωργίας ο κ. Σημίτης, έταξε τη δημιουργία «Ειδικού φορέα» που θα αντιμετώπιζε το πρόβλημα του περιβάλλοντος μ’ευθύνη κ.λ.π. .Αλλά ούτε φορέας φάνηκε, ούτε αντιμετώπιση ξεμύτισε, ούτε ευθύνη ιχνηλατήθηκε. Κι ενώ το δημόσιο χρήμα εξανεμίζεται ή ενθυλακώνεται από Αρμόδιους κι αρουραίους οικονομισάριους, για τα δάση μας διαθέτουμε μόνο το 0,4 ο/ο του προϋπολογισμού. Βέβαια, το φαινόμενο δεν αποτελεί Ελληνική αποκλειστικότητα. Η θεομηνία είναι παγκόσμια. Μέσα στα 40 τελευταία χρόνια βεβαιώνουν οι οικολόγοι, ο άνθρωπος κατέστρεψε το 50ο/ο των τροπικών δασών.Αν συνεχισθεί αυτός ο ρυθμός, σ’άλλα 40 χρόνια τα τροπικά δάση θα έχουν εξαφανιστεί απ’ το πρόσωπο της γης. Κι οι ολέθριες συνέπειες αυτού του θανάτου των δασών, μόνο με τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου μπορούν να συγκριθούν, γράφει ο «οικονομικός ταχυδρόμος»./25-6-1987/. Οι σημερινοί Μάνλιοι και Καπιτωλίνοι των Διεθνών Οργανισμών, ανακηρύσσουν κάποια χρονιά «Παγκόσμιο έτος Περιβάλλοντος», σκαρώνουν και μια ηθικοπλαστική διακήρυξη εξορκισμού κι αμέσως μετά κλείνουν τα μάτια μπρος την καταστροφή που μόλις καταράστηκαν. Κι έτσι, όλοι γινόμαστε υποκείμενα κι αντικείμενα, γρανάζια και ροκανίδια, αυτής της «καταχθόνιας μηχανής», που σκοτώνει, δάση, βιοτόπους, αεροβιοτόπους, τον «τύπον και τον βίον όλων μας». Αλλά ας δούμε τι μας λέει κι ο Ξενοφών: Τι πιο δίκαιη Νέμεση για την παρανοϊκή ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας? Η ίδια η φύση, η γη «σ΄ όσους μπορούν να μάθουν, διδάσκει και τη δικαιοσύνη, αφού σ΄όσους την καλλιεργούν άριστα, χαρίζει πάμπολα αγαθά». Και δεν είναι, συνεπώς, αβάσιμη η άποψη πως μια απ’ τις αιτίες της παρακμής των Εθνών ήταν και είναι η καταστροφή της φυσικής αρμονίας. Κι αυτό πριν ενάμιση αιώνα, το είχε διαγνώσει ο Αμερικανός λογοτέχνης THOREAU : «Τα πολιτισμένα Έθνη, Ελλάδα, Ρώμη, Αγγλία, επιζήσανε όσο το έδαφός τους και τα δάση τους δεν είχαν αφανισθεί. Αλίμονο για τον ανθρώπινο πολιτισμό. Λίγα μπορείς να περιμένεις από μια χώρα που ο φυσικός της πλούτος έχει χαθεί και που αναγκάζεται να κάνει λίπασμα τα κόκκαλα των προγόνων του». /Βήμα, 22-11-1987/. Στην Ελλάδα, που ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι οι Έλληνες, φαίνεται ότι θα βγεί αληθινή η ποιητική υπερβολή του Μαλακάση και θα γίνει κυριολεξία η μακάβρια παρομοίωσή του: «Το δάσος που λαχταράς- ώσπου να το περάσεις – για πάντα θα ξεχάσεις – διαβάτη αποσπερνέ». /Συντρίμματα, 1899/.Με την τακτική μας «η Ελλάδα θα γίνει έρημη χώρα», προμαντεύει το Τμήμα Δασολογίας και Περιβάλλοντος, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επί Τουρκοκρατίας, ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Γ΄ /1687-91/, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προστασία του σπάνιου αυτού δάσους της «Μάνινας». Και για να δώσει στην απόφασή του ξεχωριστή βαρύτητα, με ειδικό φιρμάνι, το παραχώρησε στη μητέρα του. Κι απ’τα βάθη των αιώνων οι Συμπατριώτες το σεβάστηκαν. Ενώ σήμερα, όλοι εμείς οι «πολιτισμένοι», ενώ η οικολογική καταστροφή χτυπά την πόρτα μας, στεκόμαστε απέναντί του, ως Νέρωνες…… Και η Πολιτεία, αντί το αντικατάστατο αυτό μοναδικό δάσος να το προστατεύσει και να το αξιοποιήσει και για τουριστική εκμετάλλευση, το παράδωσε στους αδίστακτους υλοτόμους , που σαν Σταυροφόροι έχουν επιδοθεί σ’ ένα πρωτοφανές πλιάτσικο και τους χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό εμπρηστές. Χωρίς να σκεφθεί, ότι χάνεται ένας πολύτιμος θησαυρός και η οικολογική καταστροφή της περιοχής θα είναι ανυπολόγιστη. Αδιαφορεί, αν η φύση στο Νομό μας, βρίσκεται θανάσιμα τραυματισμένη. Η Πολιτεία, οφείλει να σπεύσει χωρίς καθυστέρηση, να περισώσει το μοναδικό δάσος βαλανιδιάς, σ’ αυτό το είδος και την έκταση, στην Ευρώπη, προτού κι αυτό μεταβληθεί σε Πετρέα Αραβία. Προτού οι υλοτόμοι το εξαφανίσουν ή καμιά πύρινη φλόγα το μεταβάλλει σε αιώνιο σεληνιακό τοπίο. Ας προλάβει την απέραντη ακρισία και την απύθμενη απληστία των Ηρόστρατων του δάσους, των υλοτόμων. Κι ας φέρει το σημερινό άνθρωπο να στέκεται έκθαμβος και περιδεής μπρος στο μεγαλείο της φύσης, όπως επι αιώνες κι αιώνες στέκονται οι πρόγονοί μας. Και να παύσει να πιστεύει, πως έγινε μεγαλύτερος απ’ τη φύση κι ότι μπορεί να την απομυζά ως το μεδούλι της, αδιαφορώντας αν θα επιζήσει το δάσος, αρκεί τελικά να επιζήσει αυτός. Χρέος και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να προστατεύσει τη «Μάνινα». Τελευταία έγινα αγιάτρευτα φιλύποπτος, ως προς το ενδιαφέρον όλων μας για την τύχη του Νομού μας. Ανώτατη Οικονομική Σχολή, Πλατυγιάλι, Εφετείο, κ.λ.π..Για εμάς τους Αιτωλ/νάνες έχει επαληθεύσει η ρήση του Περικλή: «Πιο πολύ φοβήθηκα τα δικά μας λάθη, παρά τα σχέδια των εχθρών».Το σημερινό όμως κατάντημα του Νομού μας, θέλω να πιστεύω ότι θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τα λόγια του Επικτήτου: «Από το εσωτερικό μας πηγάζει και η απώλεια και η σωτηρία»./Διατριβή, 4,9,16/. Κι έτσι και η «Μάνινα» θα σωθεί, αλλά και τα τόσα άλλα επείγοντα προβλήματα του Νομού μας θα λυθούν. Διαφορετικά, αλίμονο στο Νομό…. Ο πλούτος της χώρας μεταμορφώνεται σε δυστυχία της, εξαιτίας της αχόρταγης φιλοχρηματίας μερικών άθλιων σφετεριστών. Η Ελλάδα κλυδωνίζεται στο χείλος της τεφροδόχου της ιστορίας, κι όλοι μας αδιαφορούμε. Έως πότε αυτή η χώρα θα κυριαρχείται, απ’αυθαιρεσίες, καταχρήσεις και σκάνδαλα…… Το δάσος της «Μάνινας» πρέπει να φυλαχθεί σαν Εθνική κιβωτός. Κι οι καλύτεροι φύλακές του πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς οι Συμπατριώτες. Σύσσωμοι, Λαός, Πολιτικοί, Παράγοντες, οφείλουμε ν’αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή. Εδώ δεν χρειάζεται διγλωσία, παρά έργα. Ας διακηρύξουμε, ότι το ιδεώδες μας είναι η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη φύση. Κι εκφράζεται με τον Πάνα, που η μισή μορφή του είναι άνθρωπος και η άλλη μισή, μορφή απ’ τη φύση. Μερικοί, έχουν το προνόμιο της Κασάνδρας να μαντεύουν, ότι πρόκειται να γίνει, αλλά και την κατάρα του θεού Απόλλωνα να μην γίνονται πιστευτοί, όταν τα λένε, καίτοι όλα όσα έλεγαν επαληθεύονται. Για εμάς τους Αιτωλ/νάνες, χρειάζεται να βρεθεί ένας Δημοσθένης για να μας μαστιγώνει καθημερινά, όπως εκείνος τους Αθηναίους για την αβουλία και την αδράνειά τους, λέγοντας και ξαναλέγοντας, πως ο εχθρός τους έγινε μεγάλος, όχι από δική του αξία, αλλ’ απ’ τη δική τους απραξία. Και τους παρακινούσε αδιάκοπα σ’επίθεση όταν χρειάζονταν και σε ειρήνη όταν ήταν ανάγκη. Και το επιμύθιο είναι, ότι δεν υπάρχει γόρδιος δεσμός, που να μην μπορεί να λυθεί. Στο χέρι μας είναι, αν πραγματικά το θελήσουμε. Γι’αυτό, ας σταματήσουμε να μιμούμεθα τους «ευγενείς» της Μεσαιωνικής Φλωρεντίας, που κατατρώγοντας ο ένας τον άλλο, χάθηκαν όλοι.

Υπογραφή Γιώργος Δ. Παπαδημητρίου Αθήνα 25-4-1999

Υ.Σ. Αξίζει συγχαρητήρια ο Δήμαρχος Στράτου Γρηγόρης Τζαμαλής, που ανέλαβε τη σχετική πρωτοβουλία σωτηρίας της «Μάνινας». Χρειάζεται όμως την βοήθεια όλων μας.

Read Full Post »

Η μουσική των νέων

Το προηγούμενο βίντεο ήταν στο πνεύμα της ηλικίας μου. Πάρτε μια γεύση απ΄τις σύγχρονες  μουσικές τάσεις. Ο κόσμος αλλάζει…

Read Full Post »

Θάλλασσα πλατιά

Εικόνες από Φλοίσβο, Αστακό, Αιγαίο, Σύμη.

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης
Στίχοι: Γιώργος Ρούσσος

Ερμηνεία: Μιχάλης  Χατζηγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Βουγιουκλάκη

Θάλασσα πλατιά
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη δικιά μου την μικρούλα την καρδιά

Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω έναν καημό
που με τρώει γλυκά και με λιώνει
έχω ένα καημό θα ‘ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ’ αγαπώ

Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο ‘κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά

Read Full Post »

Πορτρέτο ενός δημουργού

…Στην εικονα η λεμονια ειχε λεμονια και τα
σταφυλια γλυκαιναν το στομα.Αδυνατο να
μην θυμηθεις τα ονειρα στις σκαλες.Με τι
χανεται το τελευταιο βλεμμα στον φραχτη;
Κοιμαται η χελωνα ωσπου να ξυπνησει
αναστημενη.Γλυστραει το κορμι βασανι-
σμενο στη χωρα των ονειρων.Ποιες απ’τις
ευτυχισμενες στιγμες κρεμαστηκαν στα
δεντρα αποφασιστηκε απο τους αλλους.
Παλι τα ιδια χαμογελα στη χλοη βοσκαει
η μερα.Τα χρωματα παιζουν στα χερια τα
μαλλια,με ασβεστη βαφτηκε το στηθος,η
καρυδια ελουσε το κορμι.Στα μπαλκονια αν-
θησαν τα φωνηεντα, το α, το ε, το ι, το η,
το υ, το ο και το ωμεγα…

Απόσπασμα από το ποίημα  » ΟΧΤΑΗΧΗ   ΡΑΨΩΔΙΑ»  του  Χ. Ν. Κουβέλη που δημοσίευσε στο

http://artpoeticacouvelis.blogspot.com/

Read Full Post »