Μόλις χθες επέστρεψα από το ολιγοήμερο ταξίδι μου στο χωριό. Κατά τη παραμονή μου εκεί, είχα την ευκαιρία να περάσω αρκετές ώρες , με τη φωτογραφική μου μηχανή, ανάμεσα στις βελανιδιές.
Η σκέψη μου είναι ακόμα εκεί. Είμαι γεμάτος από το θρόισμα των φύλλων, το κελάιδημα των πουλιών, το βουητό των εντόμων, την εικόνα και το άρωμα των πολύχρωμων αγριολούλουδων.
Το τραγούδι των Αμαδρυάδων γαλήνεψε την ψυχή μου.
Εικόνες λυπηρές οι κομμένες από τη ρίζα βελανιδιές σαν πληγές στο σώμα του δάσους καθώς και τα θλιβερά κούτσουρα, που παραμένουν εκεί, σαν ακρωτηριασμένα μέλη, έργο των λαθροϋλοτόμων που συνεχίζουν ανενόχλητοι το καταστροφικό τους έργο…
Ο τόπος μας είναι ένα κόσμημα που περιμένει να ανακαλυφθεί, ένα καταφύγιο μέσα στο δηλητηριασμένο σύγχρονο κόσμο.
Δεν θα σας πω άλλα λόγια μόνο θα σας θερμοπαρακαλέσω: Μιλήστε για την ομορφιά του τόπου μας, βοηθήστε να προστατευτεί το δάσος και να διατηρηθεί για τις ερχόμενες γενειές.
Σας μεταφέρω την ομορφιά του δάσους , όσο μπορεί αυτό να γίνει, μέσα από το φωτογραφικό φακό.
Maheras's Weblog 